Degenen die de film "Double Fast and the Furious" hebben gezien, kunnen zich voorstellen wat de behoefte aan snelheid is. En als een bestuurder bij een stoplicht de wens heeft om zich af te trekken met slippende en piepende banden, dan is dit een potentiële straatracer die dol is op stadsraces zonder regels.
Straatracers zijn geen gekke mensen die geen parkeerrem hebben en klaar staan om je achterbumper te kussen op 100 meter rennen. Echte straatracers haasten zich 's nachts niet door de straten van steden en overtreden de verkeersregels.
Straatracers hebben regels, waarvan de belangrijkste is om geen ongelukken te veroorzaken. Daarom trekken straatracers in de winter naar de buitenwijken van de stad en rijden ze zonder iemand lastig te vallen door de sneeuwbanken. En zelfs in de zomer rijden deze extreme jongens alleen in een bepaald gebied, echter al binnen de grenzen van hun vertrouwde en "afgeleefde" stad.
Zoals een van de straatracers uit Barnaul, zegt Igor (overigens een predikant), dat automobilisten zich in de zomer vaker verzamelen op het centrale plein. Ze drinken bier (degenen die niet racen), bespreken het laatste nieuws en rijden bijvoorbeeld twee aan twee rennend weg in verlaten nachtstraten. "Voor 400 meter kun je meer dan de kracht en snelheid van je auto demonstreren."
Waanzin zonder regels
Het bleek dat straatraces geen speciaal geënsceneerde show is, maar eerder een samenkomst van mensen met gemeenschappelijke ambities en interesses. Meestal verzamelt zich 's nachts, in het licht van de maan en lantaarns, een wolk van mensen in verschillende auto's - van de Russische "negenennegentigste" tot de Japanse Mazda Neo. De interviewer Igor heeft twee auto's: de ene is een raceauto, de andere is om dagelijks door de stad te rijden (hoewel hij in de tweede soms als een gek rijdt). Op de achterruiten van alle auto's zit een sticker met de symbolen van de straatracersclub van de stad - een onderscheidend teken waaraan ze hun eigen symbolen gemakkelijk kunnen herkennen.
Straatracen als hobby
De lauweren van de winnaar van de racers worden toegekend aan degene die als eerste de gemeten honderden meters heeft afgelegd - meestal 204 of 408 meter. Maar als je niet weet hoe je moet rijden, is het beter om meteen toe te geven: ze zullen je alles leren en je alles laten zien. De snelheden zijn hier immers "niet kinderachtig" - tot 250 km/u. Volgens de ervaren straatracer Ilya, “kun je zelfs zonder competitie aan de hand van de technische kenmerken bepalen welke auto als eerste aankomt. In de zomer hangt de overwinning af van de auto."
Maar in de winter speelt de vaardigheid van de bestuurder een belangrijke rol. Een goede en zelfs zeer goede ervaring is hierbij onmisbaar. Inderdaad, op een gladde weg in een skischans past niet iedereen in een scherpe bocht.
In de regel is straatracen slechts een hobby, geen beroep. Alle straatracers hebben een baan en rijden het vaakst in dezelfde auto's waarin ze 's nachts strijden. De gelederen van "road hooligans" worden aangevuld door studenten, politieagenten, zakenlieden en zelfs, zie, geestelijken. Dit zijn voornamelijk vertegenwoordigers van het sterkere geslacht. Er waren maar een of twee meisjes. Een zeldzame racer komt aan de start. Hoewel niemand het verbiedt.
Straatracers weigeren gasten, vrienden en nieuwsgierigen in de auto te zetten, met het argument dat er een extra centrum aan de massa van de auto wordt toegevoegd. Elke straatracer weet dat hoe lichter de auto, hoe sneller hij over de weg gaat. Hoewel het mogelijk is dat ze gewoon om de veiligheid van het leven van hun vrienden geven. Dit "spel" is toch wat extremer dan met hoge snelheid op een of ander circuit rijden.
Straatracers versus dummies, vrouwen en minibuschauffeurs
Kortom, straatracers gedragen zich in het dagelijks leven nederig en gehoorzaam. "Maar alleen als ze niet te laat zijn", verduidelijken de jongens. Ze zijn niet bang voor verkeersagenten, maar ze geven er de voorkeur aan om sommige chauffeurs te omzeilen. Straatracers hebben drie onaangename rijderscategorieën:
1. "Theepotten". Deze mensen kruipen alleen achter het stuur als dat nodig is. Al rijdend denken ze niet aan de weg, maar bijvoorbeeld aan nutsvoorzieningen en aan voedselvoorraad voor de zomer.
2. Minibuschauffeurs. Dit type twijfelt niet eens aan een concept als "rijcultuur". Naar hun mening is het mogelijk om van rij tot rij te herbouwen zonder "richtingaanwijzers" of, met een snelheid van 90 km / u vanaf de linkerbaan, scherp te herbouwen, te vertragen en passagiers te verzamelen die aan de zijlijn stemmen.
3. Vrouwen. Dit zijn helemaal geen apen met een granaat. Het is echter niet eens nodig om te bewijzen dat het voor hen belangrijker is om hun lippen te kleuren bij een stoplicht dan om op tijd van de plek af te komen.
