De ontwikkeling van dit wonderapparaat begon na bestudering van de werken van de uitvinder uit Oekraïne F. I. Svintitski. Deze man kreeg in 1998 een patent op een motor die "over een dood punt kan springen".
Later nam de Russische wetenschapper Svintitsky als basis het bekende model van de Duitse uitvinder Wankel, hoewel deze Duitser het probleem van de "360 graden" niet volledig aankon. Om het zogenaamde "dode punt" te overwinnen, sloot de Russische uitvinder op het gewenste moment snel een lithiumbatterij aan. Aangezien de batterij-energie alleen werd verbruikt op het moment van starten, dat wil zeggen 2-3 minuten, en de rest van de tijd dat het wiel uit zichzelf kon draaien totdat de energie op was, was deze technologie extreem zuinig en efficiënt.
Svintitsky ontving snel een Russisch octrooi nr. 2086784 voor zijn uitvinding, maar de zaak kwam niet verder. Zijn wonderwiel mocht niet alleen niet worden geproduceerd, maar weigerde zelfs om op verschillende technologische en wetenschappelijke tentoonstellingen te worden geplaatst. En de auteur zelf behoorde tot de pseudo-wetenschappers. Of dit nu te wijten is aan de zogenaamde "oliesamenzwering", aanvallen van kapitalisten of de strijd van concurrenten, het feit blijft dat de technologie niet alleen aan de wereld, maar ook aan de Russische markt is doorgegeven.
Het jaar 2003 werd gekenmerkt door het verschijnen van de EV-X7 "Sumo" elektrische motorfiets op een grote Japanse tentoonstelling. De techniek veroorzaakte meteen een ongekende opwinding: zijn benzinebroers werden er in efficiëntie en zuinigheid maar liefst 8 keer door overtroffen! En dat allemaal omdat een gewoon magnetisch veld diende als de "brandstof" voor dit ongebruikelijke apparaat. En het waren de ontwikkelingen van Sventitsky en Wankel die als basis dienden voor de motor van deze motorfiets.
Het idee werd meteen opgepakt door het grotere bedrijf Minato. Ze hebben de EV-X7 verfijnd en sterk verbeterd. Nu bevond de hoofdmotor zich in het achterwiel, en vooraan was er een elektrische installatie met een batterij, die de motor een soort "start" gaf. Het belangrijkste kenmerk van deze elektrische motorfiets was, naast milieuvriendelijkheid en zuinigheid, zijn geruisloosheid.
Op de lading van één batterij, zeer klein in gewicht en qua afmetingen, kon een elektrische motorfiets meer dan tweehonderd kilometer afleggen met een behoorlijke snelheid - tot honderdveertig km / u. De ontwikkeling werd uitgevoerd onder de controle van Axle Corporation en het beschermheerschap van Honda, en een ander bedrijf, Toyota, toonde interesse in dit type motorfiets. De presentatie wekte veel opwinding en belangstelling, maar gek genoeg was het allemaal voorbij: sinds 2007 heeft niemand meer iets van Sumo gehoord.
In 2012 kwam journalist Benjamin Fulford tot een ongelooflijke conclusie door zijn eigen onderzoek te doen. Het bleek dat de Amerikaanse en Israëlische regeringen niet geïnteresseerd waren in het promoten van een alternatieve energiebron, dus begonnen ze de Japanse leiding te bedreigen, die de verdere promotie van dit apparaat verbood.
Geloof dit onderzoek of niet, iedereen beslist voor zichzelf. Maar het feit blijft: schone energiebronnen zijn niet interessant voor kapitalisten, en daarom zullen ze voorkomen dat ze op de markt verschijnen.
